Ik kan soms onbedaarlijk lachen om de moppen op de scheurkalender in het kleinste kamertje in huis. Zeker als ze verschrikkelijk fout zijn. Inderdaad, één van mijn gebreken. Ik heb er echter totaal geen last van. Het geeft mij juist plezier en vaak een vette glimlach op het gezicht.

Soms, heel soms zitten er hele andere pareltjes tussen die je gelijk vastpakken en tot nadenken aanzetten. Zoals afgelopen weekend.

Een twintigjarige student zegt tegen een oude man: 'Jullie oudere mensen kúnnen ons gewoon niet begrijpen. Jullie zijn in een totaal andere wereld opgegroeid. Tegenwoordig hebben we internet, tv, ruimtereizen, kernenergie, noem maar op!'

'Je hebt gelijk. Al die dingen hadden wij vroeger niet,' zegt de oude man. 'Daarom hebben we ze uitgevonden. En wat doe jij voor de volgende generatie?'

Voetbal en Teeven.

Gisteren in het mooie plaatsje Windesheim geweest onder de rook van Zwolle. VSW, kleine vereniging, 4^e klasse C in district Oost, sportparkje met 2 velden, waarop een mooie nieuwe, kleine accommodatie is neergezet. Naast het dorpshuis, met in het dorpshuis ook nog een aantal kleedkamers én de kantine. Vriendelijke en behulpzame mensen. Heerlijke bak koffie. Bij mij kwam gelijk het gelukzalige zaterdagmiddag gevoel naar boven zoals dit in mij gloeit als ik het echt naar mijn zin heb langs de lijn. Een verademing dit bezoek. Dit doet mij bijvoorbeeld ook denken aan een club als SC Overwetering uit Olst. Ook zo’n fijne ‘kleine’ club. Met een fluitende zoon kom je nog eens ergens. En overal neem je een herinnering mee. Vaak hele mooie. Het is mooi dat hij nu mag snuffelen aan de senioren. Daar mag hij het volgend seizoen gaan laten zien. Mooi dat de beoordelaar vandaag tevreden was. Paar kleine dingetjes, maar eigenlijk gaat het nu al alleen nog om details. Beslist niet onbelangrijk die details, maar dan ben je goed bezig. Het betekent dat de basis goed is en dat je vandaar uit jezelf weer verder kunt gaan ontwikkelen. Mooi dat er mensen zijn die talentvolle scheidsrechters willen begeleiden en helpen in hun ontwikkeling. Zo belangrijk goede feedback. Zeker als je daar mee het vertrouwen en plezier vergroot van die jonge gasten. ‘Aan niets was af te zien dat dit je eerste wedstrijd op senioren niveau was dit seizoen. Met veel lef en zelfvertrouwen gefloten.’ Mooier compliment kun je niet krijgen. De spelers van beide teams spraken ook hun complimenten uit. Jorns reactie op Twitter sprak boekdelen, ‘…dit smaakt naar meer!’ Hij is er inderdaad klaar voor. Soeverein als scheidsrechter de beide teams hun spel laten spelen. Alle partijen genoten zichtbaar. Een veilig sport klimaat creëren doe je samen. Jorn pakt zijn rol daarin telkens weer prima op. Natuurtalent denk ik. Dit pak, deze taak, zit hem als gegoten.

Ik raak altijd wel aan de praat met mensen langs de lijn. Ook nu weer. Een oudere man, supporter van tegenstander Avereest uit Balkbrug. Ik vroeg hem op een gegeven moment hoe het bij hen in het dorp op dit moment gaat. Welke impact de voorgenomen sluiting van de TBS kliniek op hun gemeenschap en de mensen had. ‘Dat zijn hele grote zorgen meneer’ vertelde hij. ‘Ons dorp draait om deze kliniek. Als dit door gaat, gaat ons dorp kapot. Het zijn niet alleen die honderden werknemers die dit overkomt, maar ook hun gezinnen, de scholen, de middenstanders. De videotheek meneer, is er echt groot mee geworden bijvoorbeeld.’ ‘Ja,’ zei ik, ‘dat zal wel, elke weekend een doos Dvd’s er naar toe.’ ‘Een doos?’ zei de man, ‘een busje vol! En dat elk weekend. Nee meneer, dit raakt ons verschrikkelijk. Ook onze club.’ Je zag aan de man dat hij elk woord voelde. Triest voor zo’n dorp. Toevallig had ik een paar weken voor de grote beslissing van Teeven nog op een avond een KNVB cursus voor Technisch Jeugd Coördinator over VSK ondersteund bij SC Balkbrug. De zondagvereniging van het dorp. In de groep Honours studenten van HS Windesheim uit Zwolle, die momenteel voor het RTIC van de Landelijke Eenheid in Driebergen een opdracht uitvoeren, zit een jonge vrouw die in een Justitiële jeugdinstelling, Avenier in Zutphen, werkt. Ook die wacht ontslag. Wat voor grote impact heeft dit wel niet op al die gezinnen achter al die werknemers?! Moet je dan maar gaan verhuizen voor een andere baan? Als die er al überhaupt is? Raak je huis maar eens kwijt, kinderen en echtgenoten die uit hun sociale omgeving en werkomgeving zouden moeten vertrekken. Voor jou. De harde werkelijkheid in een gemeenschap achter een bezoekende club. Dat plaatst voetbal deze zaterdagmiddag even in een ander perspectief. Sport kan verbinden, je laten genieten en je helpen even alle dag te vergeten. Maar buiten een sportpark, bijvoorbeeld in Balkbrug, spelen dus hele andere zaken. Zulke verhalen raken mij. Ook omdat het door één van onze studentes persoonlijk is geworden.

Waarom en waarover wil ik verhalen? Ik wil voor mijzelf vastleggen wat mij zoal bezig houdt, wat ik van iets vind, wat ik voel, waar ik aan denk. Om af en toe te kunnen teruglezen hoe ik mij ontwikkel. Ruim 3 jaar geleden ben ik begonnen met het bijhouden van een dagboek. Uitsluitend om mijn ontwikkeling op een Werk Ervaring Plaats (WEP) bij te houden. Ik wilde af en toe terug kunnen bladeren in mijn ontwikkeling als mens en professional. Op dat moment, begin 2010, was ik een nieuwe weg ingeslagen in mijn professionele ontwikkeling. Ik wilde wel eens weten of leidinggeven / meer verantwoordelijkheid hebben wel iets voor mij was. Op dat moment was mijn functie letterlijk: Professional Informatieverwerking. En dat dekte de lading wel tot dan toe. Gedurende 18 jaar had ik mij in het informatieproces bij de politie opgewerkt van hoofdagent bij de Vreemdelingendienst van het OC Zeewolde, via allerlei functies die iets met informatie hadden te maken, tot professional Informatieverwerking bij het KLPD, dienst IPOL. In die 18 jaar was ik ook echt gaan zwerven in politieland. Iets wat ik al wilde toen ik in 1981 bij de politie begon. Heb in verschillende korpsen mogen werken en letterlijk het hele land bezocht vanwege mijn verschillende functies. Zelfs daar buiten de nodige contacten onderhouden. Wat dat betreft ben ik een heel gelukkige ‘professional’ geworden. Kijk ik met dankbaarheid terug op de periode tot begin 2010. Veel bagage meegekregen vanuit het vergaren van kennis en het zo vaak mogen delen met anderen. Ook ‘professionele’ krassen, soms diepe, opgelopen. Maar kennelijk overkomt elk mens dat binnen zijn of haar werkkring. Het is een deel van je ontwikkeling. Uiteindelijk wordt je daar wel wijzer van. Ik wel. Toch. Maar daar was soms veel tijd en verwerking voor nodig. Voor die soms erg moeilijke tijd heb ik mij altijd wel vastgehouden aan het gezegde: ‘Het maakt niet uit hoe vaak je valt, het gaat er om hoe vaak je weer opstaat en verder gaat!’ Maar niet getreurd, op dit moment zit ik weer in een enorme flow in mijn werk als OVD-Informatie en als vrijwilliger bij de KNVB Oost, in de functie van procesbegeleider Sportiviteit & Respect en een Veilig Sport Klimaat. Elke dag sparren met collega’s van uit de uitvoering tot in de operationele-, tactische- en soms strategische leiding aan toe. Heerlijk! Voor mijn gevoel maak ik op dit moment ook weer zoveel ontwikkeling door. Waar ik regelmatig ook echt kippenvel van kan krijgen. Tel daar bij op de kansen die ik krijg via mijn vrijwilligerswerk om sporten ‘meer veilig te maken’, dan rest mij alleen maar een heel dankbaar gevoel. Dat ik dit kan en mag doen en daar onderdeel van mag zijn. En wat betreft het bloggen, ook weer een nieuwe ervaring, delen wat er in mijn hart en hoofd omgaat. Positief en negatief ervaren. Mijn gevoel. Mijn mening. Hoe ver durf ik te gaan? Hoe ver wil ik gaan? Gewoon om later in mijn eigen leven terug te kunnen bladeren omdat niet alles even scherp in het geheugen gegrift zal blijven. Wat een ander er van vind, vind ik op zich niet zo belangrijk. Als het iemand helpt door herkenning of delen van gelijk gevoel, is mijn dag al goed. Ik ben zelf altijd enorm vereerd (verwonderd) als mensen mij vertrouwen geven en hun gevoelens en meningen met mij willen delen. Een van mijn motto’s is: ‘Als je iets voor een ander kan betekenen, doe dit dan ook. Maar vergeet jezelf niet.’ Voor die gedachte en drive ben ik mijn ouders nog altijd dankbaar.