Langs de zijlijn (2); Martijn.

Langs de zijlijn (2)

Martijn.

Afgelopen zaterdagavond mocht ik met Jorn mee naar Slagharen. Voor de wedstrijd van EMMS tegen Almelo. De ploeg uit Slagharen staat onder leiding van Berend Oosting. In mijn beleving een voetbalgrootheid. Vroeger deel uitmakend van het roemruchte WKE uit Emmen. Destijds met zijn club doorgestoten vanuit de 2e klasse naar de Topklasse in het zondagvoetbal. Nu is hij trainer geworden. Ik was blij om hem weer een keer te kunnen zien.

Ik kan mij nog levendig de beslissingswedstrijd herinneren voor promotie van WKE naar de Topklasse. In juni 2011, 2e Pinksterdag, gespeeld in Wezep op het veld van WHC. Tegenstander was Hilversum. Wat een uitstraling hadden de mannen van WKE op het veld. Imposante mannen. Die kwamen maar voor één ding. Bij het betreden van het veld stond Hilversum eigenlijk al met 1-0 achter. De 1-0 kwam van de voet van Berend Oosting. Het werd 3-0 voor WKE.

Zaterdag dacht ik daar weer met een dikke glimlach aan terug. Ook moest ik gelijk denken aan Martijn Doldersum. Voor mij ook onlosmakelijk aan die wedstrijd in Wezep verbonden. Een reus van een aanvoerder. Imponerend. Geweldige voetballer. Hij was een aanvoerder zoals die hoort te zijn. Vooropgaand in de strijd tegen Hilversum, onverzettelijk, onoverwinnelijk. Kippenvel kreeg ik ervan langs de kant. Ik wilde Berend voor of na de wedstrijd eigenlijk even aanschieten om te vragen hoe het met Martijn was.

Maar tot mijn grote verrassing kwam er een grote delegatie vrienden uit Emmen naar de wedstrijd van EMMS kijken. Er was dan ook een heel gezellige feestavond gepland na de wedstrijd tegen Almelo. En die mannen uit Emmen houden wel van een feestje. In de rust, in de volle kantine, ontwaarde ik Martijn. Tussen zijn vrienden, zittend in zijn rolstoel. 

De laatste keer dat ik hem zelf had gezien, was bij zijn afscheidswedstrijd vorig jaar mei in Meppel tussen MSC, waar Martijn toen voetbalde, en een team voormalige ploeggenoten van hem bij WKE. Kort daarvoor was namelijk bekend geworden dat bij Martijn ALS was vastgesteld. Daar was ik enorm van geschrokken. De reus?! Kon toch niet? Het minste wat ik toen voor mijn gevoel kon doen was anoniem langs de lijn bij MSC naar zijn afscheid gaan kijken. Ik vond het een prachtig afscheid. Ook erg emotioneel.

Maar daar zat hij dan. In Slagharen. Tussen zijn vrienden. Even kon hem aanspreken. Het spreken ging hem moeilijk. Meer dan hem sterkte wensen, zeggen dat ik blij was om hem te zien en hem veel plezier te wensen met zijn vrienden vanavond, kwam er bij mij niet uit. Ik wilde hem niet vermoeien. Maar ik was wel heel blij dat ik hem nog even mocht ontmoeten. Voor mij is hij een van dé grote mannen uit het amateurvoetbal. Waarvan ik een paar jaar geleden bij een wedstrijd in Wezep enorm mocht genieten. Van hem en zijn teamgenoten, op weg naar de Topklasse.

Dag ‘Man van Staal’. Ik ben blij dat ik je even mocht zien en gedag mocht zeggen. Ik wens je veel sterkte, maar ook nog veel plezier met je gezin, familie en vrienden. Succes met het testprogramma voor nader onderzoek naar ALS. Voor mij ben je een prachtige kerel. Een geweldige sportman. Een mooi mens. 

Dankjewel.

http://www.youtube.com/watch?v=_9omIh41_xM

https://www.facebook.com/pages/De-Man-van-Staal/707493422615756?ref=profile

Langs de zijlijn (1)

Bijna elke zaterdag sta ik letterlijk langs de zijlijn bij voetbalwedstrijden. Maar feitelijk elke dag, op elk moment langs de zijlijn van dat moment. Ervaren, ontmoeten, delen, geven en ontvangen. Verrijkt worden.

Afgelopen zaterdag stond ik in Holten langs de lijn. Het was lekker voetbalweer. De lokale trots speelde tegen een concurrent uit Almelo. Mijn zoon was de scheidsrechter. Dé reden dat ik vaak op zaterdag op een voetbalveld te vinden ben.

Het mooie daaraan is dat je bij veel verschillende clubs in de keuken mag kijken. Het klopt wat ze zeggen. Elke club heeft zijn eigen identiteit, clubgevoel. Dat merk je als je de sportvelden van de club betreedt of in hun clubgebouw rond kijkt.

Ik doe daar ook veel inspiratie op. Voor mijn hobby, procesbegeleider bij de KNVB Oost, maar ook voor werk en privé. Het komt er vaak op neer; Wat zijn je waarden en hoe laat je dat merken. Wat is ons statuut? Dat is niet alleen van belang voor een club, maar ook voor ieder van ons persoonlijk.

Zaterdag kwam ik in gesprek met mijn buurman. Bleek een oud grensrechter te zijn van het 1e vrouwen elftal van Klarenbeek. Deze dames voetballen op een zeer verdienstelijk niveau.

Tijdens ons samenzijn die middag ontspon zich een zeer prettig gesprek. Beiden hadden we de nodige affiniteit met voetbal. Ook bleken wij beiden een zelfde kijk te hebben hoe je bij een voetbalclub of team met elkaar omgaat.

Daarin bleken wij zowel hele leuke, als ook minder leuke ervaringen in te hebben. Als in het leven zou je kunnen zeggen. Dat gebeurt. Toch hebben wij beiden de bevestiging gevonden dat het belangrijk is hoe een club of team met haar of zijn vrijwilligers omgaat.

Een goede communicatie zorgt er voor dat mensen zich verbonden voelen met een club of een team. De oprechte aandacht die je daarbij aan elkaar schenkt. Kunt schenken. Dat wordt nog wel eens vergeten. Dan haken mensen uiteindelijk af of beginnen ze er überhaupt al niet aan.

Clubs, trainers, spelers en toeschouwers doen er goed aan daar eens bij stil te staan. Bedank die mensen binnen de club of bij een team die er voor zorgen dat teams kunnen spelen en jij daaraan kan mee doen of naar kunt kijken. Wees gewoon aardig tegen elkaar. De juiste aandacht verbindt.

Gert Aalpoel, mocht je dit lezen, dankjewel voor de leuke middag die ik met jou mocht beleven. Langs de zijlijn.