Een onvergetelijke finale.
De vraag van jeugdsecretaris
Henk Stoel van v.v. Nunspeet lag nog op de digitale deurmat van mijn mailbox.
De inspiratie voor een bijdrage aan de jeugdnieuwsbrief van Nunspeet was lastig te vinden.
Tot 20 seconden na aanvang van de KNVB bekerfinale tussen PEC Zwolle en Ajax.
Ik schrok enorm en kon maar 1
ding bedenken. Daar gaan we weer. Dag mooie finale. Dag mooie voetbaldag waar
heel veel aanwezige fans van PEC Zwolle al weken naar uitkeken. Al die bussen
vanuit Zwolle die richting Rotterdam waren gereden met fans die maar een ding
wilden; genieten van hun club in de Kuip. Een prachtige affiche voor hen in
deze finale, in een even prachtig voetbaldecor.
Daar dachten een aantal heren in
de Ajax vakken achter het doel heel anders over. Het was niet de finale van PEC
Zwolle en Ajax om de KNVB beker. Nee dit was hun podium. Een podium waarop zij
bepalen wat er gebeurd. Dat heeft niets meer met voetballen te maken. Dat weten
zij, dat weten wij en verdorie ze doen het toch weer. Zij bepaalden na 20
seconden dat dit sowieso een memorabele bekerfinale zou worden.
We zijn al zover dat we na zo’n oponthoud ‘gewoon’ weer
beginnen. Maar na de wereldgoal van van Rhijn moest de wedstrijd al weer
gestaakt worden. Het vuurwerk op het veld mocht het niet winnen van het
vuurwerk vanuit de Ajax-vakken. Zoveel macht hebben deze gasten zich
toegeëigend. Pure anarchie. Zelfs de woorden van van der Sar zullen daar geen
verandering in brengen. En aanspreken in dat vak heeft geen zin. Er regeert
angst. Angst om bij een weerwoord ook aan de beurt te zijn.
Toch is dat wat wij weer willen met elkaar. Sportiviteit en
respect in en langs het veld. Door het goede voorbeeld te geven en elkaar aan
te spreken als we van de gangbare normen en waarden afwijken. Elkaar kunnen
aanspreken. Om de ander te laten weten wat er zo storend is aan zijn gedrag en
waarom dat dit verstoord. Dat je er zoveel mee kapot maakt. Afwijken van onze
gezamenlijke normen kan verstrekkende gevolgen hebben voor het plezier dat we
met elkaar willen beleven in de sport.
Ook die Ajax hooligans zijn misschien ooit als F-je begonnen
bij hun club. Waren nog aanspreekbaar. Moesten nog veel leren, net als hun
ouders. Wat zijn de normen en waarden langs de kant en in het veld? En thuis? Hoe
maak ik mij die eigen? Hoe genieten wij met zijn allen van dit mooie voetbalspel?
Daarom is het zo belangrijk dat er binnen een club goede
afspraken zijn. En dat die ook gehandhaafd worden. Dat we schouderklopjes
uitdelen als je het goede voorbeeld geeft. Dat je wordt aangesproken op een
afwijking daarvan, of zelfs verwijderd wordt als je je niet wilt gedragen. Nu
hiermee beginnen is heel misschien bijdragen aan de verandering, zodat we over 10
– 20 jaar met heel veel plezier de finale kunnen beleven. Zonder rotzooi,
zonder gasten die voetbal als hun podium voor rottigheid willen gebruiken. Dus
spelers, leiders, trainers, bestuurders, ouders en supporters doen! Met elkaar
zorgen voor een fantastisch sportklimaat langs de lijn en in het veld. Het kan
als je maar wil.
Zondag, 20 april 2014, werd gelukkig ook weer aangetoond dat
sport ook deze waanzin een halt toe kan roepen. De sport, het voetbal, het
weergaloze voetbal van PEC Zwolle, zorgde voor de meest memorabele KNVB
bekerfinale in jaren. Waar ‘onze’ Jesper in de kleedkamer zijn teamgenoten een
duw in de goede richting gaf door hen voor te houden: ‘We hebben nog 87 minuten
en we staan goed! Geloof er in!’ En het kwam op weergaloze wijze goed. Zo is
voetbal bedoeld. Zo is sport bedoeld. Sport overwint waanzin.
Veel plezier in jullie laatste wedstrijden van dit seizoen.
Geniet, deel sportiviteit en respect en sluit op een mooie wijze jullie seizoen
af.
Rien van Eck.
