Uiterlijkheden of visie van binnen uit.

Je kan er wat van denken, maar je kan er ook wat van leren. Teams die zich proberen te onderscheiden door positief met hun sport om te gaan. Ze kunnen een voorbeeld zijn voor hun omgeving. Zoals voor spelers, hun begeleiders, hun volgers en hun supporters. Door handen in een te slaan, support te zoeken om de visie die er is vorm te geven. Visie die in mensen leeft die hun hart volgen en hun ideeën van uit hun hart vorm en inhoud geven. Met hun gedachtegoed en de vorm waarin we dit kunnen zien, zijn zij ook een voorbeeld voor hun club.

Ze hebben de uitdaging opgepakt en zich zelf de ruimte gecreëerd en die ruimte ook  opgeëist om hun visie in de etalage te kunnen zetten. Dat nodigt namelijk uit om naar binnen te gaan en zelf te ervaren wat die visie is en hoe je die visie in de praktijk dan gestalte kunt geven. En als je het gezien en beleefd hebt, ga je na de wedstrijd of training met een goed gevoel naar huis. Als je jezelf er voor open stelt, zal je na elk bezoek weer iets opgevallen zijn. Zo groeit je kennis en groeit wat je ziet gebeuren verder in je gedachten.

Je wordt uiteindelijk niet alleen geïnspireerd. Je wilt facetten uit wat je eerder gezien hebt en die bij jou passen ook inzetten in je eigen omgeving. Dat kan zelfs buiten het sportveld zijn. Want je merkt zelf dat als je er actief mee aan de slag gaat, het gaat renderen en resultaat heeft. En hoe komt dat? Het staat dicht bij jezelf, je omgeving ziet dat je op een natuurlijke wijze iets probeert te bereiken. Dat je probeert te inspireren om grenzen te verleggen en samen een prestatie te leveren. Dat wordt altijd opgepikt. En als het mee zit zullen ook de tegenkrachten gaan inzien dat wat jij wil bereiken en de wijze waarop jij dit wil doen, de weg er naar toe, dat dit een doel is waar iedereen van mag genieten.

Samen boek je tastbare resultaten. Door spelers in hun ontwikkeling te complimenteren. De overwinningen die spelers daar bij op zich zelf behalen. Die groeien van de schouderklopjes. Je hebt hun hart geraakt, waardoor verstand en passie de boventoon gaan voeren. Ieder voor zich, voor zijn of haar rol in en naast het team. Ook bij Nunspeet zie je coaches die vanuit hun visie spelers helpen om beter te worden en spelers (of anderen) helpen groeien tot een niveau waar ze zelf eerder nooit aan gedacht hadden. En deze spelers zijn steeds beter aan te spreken op hun leermomenten. Sterker nog, ze gaan zich feitelijk net zo als jou gedragen. Willen anderen helpen, inspireren en helpen leren door positief te coachen.

Je kan nog zulke mooie gedragsregels hebben, langs de velden borden hebben staan of banners hebben hangen met sprekende teksten. Maar als je de inspirerende doeners niet hebt die daar een beeld bij hebben hoe je dat moet doen, zal uiteindelijk blijken dat je als club geen visie hebt en wat je ziet feitelijk alleen maar uiterlijkheden zijn. Dan is het windowdressing geworden en zul je bij het binnen gaan van de winkel achter de voordeur al zien dat je van die winkel nooit beter gaat worden. Alleen visie en er actief mee aan de slag gaan zullen uiterlijkheden werkelijk kunnen beïnvloeden.

Rien van Eck

(bijdrage t.b.v. de Jeugdnieuwsbrief vv Nunspeet december 2013

Goede voorbeeld geven - Positieve ouders en verstandige spelers.

Positieve ouders en verstandige spelers.

De afgelopen keer heb ik geappelleerd aan ieders verantwoordelijkheid als we met elkaar vinden dat het respectvoller en gezelliger kan in en langs het veld. De afgelopen voetbalweekenden mocht ik daar bij verschillende clubs en sporten wat van terug zien. Een kleine bloemlezing daarom deze keer.

Langs het veld van de Nunspeetse C1, tegen 'aartsvijand' WHC stonden aan de ene lange zijde bij de tribune wat mopperende ouders. Hun zonen zouden niet voldoende inzet plegen. Tegen WHC had je vroeger toch geen enkele motivatie nodig was de stelling. Vroeger ja, tijden zijn (gelukkig?) veranderd. WHC is gelukkig een gerespecteerde tegenstander waar je gewoon lekker tegen kan ballen. En die jongens willen ook winnen, dus de Wezepers doen ook hun best. De Nunspeetse spelers trouwens ook. Maar soms lukt het dan niet zo als je zou willen. In de rust stond het 0-2. Toch was mooi om te zien dat een ouder aan de andere lange zijde van het veld, t.o. de mopperende ouders, wel inzag dat de Nunspeetse spelers het in ieder geval probeerden. Ze bleven voetballend oplossingen zoeken en de weg naar voren zoeken. Heerlijk om die vader na de 1-2 te horen roepen: "Zie je wel. Ik zei het toch! Blijven proberen! Zet hem op! Het kan!' Hij bleef vervolgens aanmoedigen, ook al verliep het soms moeizaam op het veld. En zowaar, het werd ook nog 2-2! Gezien de inzet van de Nunspeters in de tweede helft volkomen terecht. Mooi om te zien dat naast de spelers, ook de betrokken en positieve vader uit zijn bol ging bij de gelijkmaker. Uiteindelijk waren 11 spelers en 1 vader dik tevreden met het veroverde punt. Voorbeeld vader; chapeau! Vooral je eigen hart blijven volgen en het goede voorbeeld blijven geven.

Niet veel later zat ik bij een volleybalinterland in Almere. De lange mannen van Nederland speelden voor kwalificatie van een volgend WK. Vooraf werden de scheidsrechters al op voorhand bedankt voor hun inbreng om de wedstrijd te begeleiden. Dit in het kader van 'de week van de scheidsrechter'. Mooi om te zien dat beide heren een staande ovatie kregen van het publiek toen ze werden voorgesteld en van een kleine geste werden voorzien. Een week later op een voetbalveld hoor ik een speler uit grond van zijn hart tegen een paar, vooral mopperende, medespelers roepen: 'Hou nou eens op tegen de scheids en ga je eens met je eigen spel bezighouden!'. Zijn medespelers op wie die opmerking sloeg zag je denken 'je hebt gelijk' en ze stroopten de mouwen nog eens goed op. En de scheidsrechter en de speler wisselden een opgestoken duim en een knipoog met elkaar uit. 

Zo kan het dus ook in de sport. Als je maar wil. Als je maar doet. En soms is daar best lef voor nodig.

Veel plezier op of langs het veld en laat zien dat jij ook best wel lef hebt door het goede voorbeeld te geven. Sporten is plezier voor allemaal. Samen zorgen voor een veilig sport klimaat #VSK.

Aan zet!

Het balletje rolt weer, de eerste oefenpotjes en bekerwedstrijden zijn al weer gespeeld en als dit stukje proza in de nieuwsbrief van de Nunspeetse jeugd verschijnt is de competitie ook al onderweg.

Het zal anders zijn als vorig seizoen en wennen. De KNVB, onder auspiciën van het NOC*NSF en in samenwerking met de andere nationale sportbonden, pakt uit met ondersteuning van clubs op het gebied van Sportiviteit & Respect. Verenigingen gaan zelf aan de slag bij hun club, samen met de leden, kaderleden, supporters, ouders en noem al die mensen maar op die om een of andere reden bij de clubs op of langs het veld actief zijn. Aan de slag om met elkaar een Veilig(er) Sport Klimaat te creëren, zowel uit al thuis. Samen, met elkaar binnen de eigen club en samen met de andere clubs waar we mee samenspelen in de verschillende competities. Want om er wat van te maken moeten we het zelf en met elkaar doen. En de KNVB ondersteund daarbij, om de clubs op weg te helpen het uiteindelijk helemaal zelf te gaan doen.

Daar zal nog wel wat tijd overheen gaan dus. Nieuwe dingen. Nieuwe (spel)regels. Anders. Onomkeerbaar?! Hopelijk wel. Dat gescheld en gelazer op en langs het veld moet maar eens afgelopen zijn. De oude garde roept dat voetbal emotie is. Het hele leven is emotie, beste oude garde! Maar dan scheldt je thuis je vrouw of man, op het werk je collega of je baas, of in de kroeg of op school je vrienden toch ook niet verrot? Want dat is toch niet normaal. Zeggen we, vinden we en doen we als het goed is ook. Maar op zaterdag, op het veld of langs de lijn mag het dan wel? NOT! Ik vind het schandalig en schaam me soms kapot om wat ik hoor en zie. En dat gebeurt ook bij Nunspeet! Nog steeds.

Bij het eerste langs de lijn, naar spelers en begeleiders van de tegenstander, naar de scheidsrechter en de vlaggers. Maar ook bij andere teams en in de jeugd. Als je dat bij mij thuis zou doen zou ik je buiten zetten. Ik neem aan dat iedereen er zo over denkt, op een enkele minder sociaal gevormd  iemand na dan. En toch misdragen we ons op zaterdag. Ik zie kinderen bang zijn voor hun eigen ouders omdat die wel heel erg nadrukkelijk en bijzonder onsportief langs de kant staan. Voetbal, sport, is bedoeld om van te genieten, om te ontspannen door inspanning, om je batterij weer op te laden voor een nieuwe week.

Dus de club is aan zet. Jij in het veld of langs de lijn bent aan zet! De club moet laten zien via hun media wat ze er aan doen. Wie ze aanspreken en waarom. Wie er straf krijgt en waarom. Maar ook wie er een schouderklopje hebben gekregen in het weekend of de voorgaande week en waarom dat die mensen die pluim hebben verdiend. Want je kunt wel gedragsregels opstellen, maar daar heb je pas wat aan als je die regels handhaaft waar dat nodig is en de mensen complimenteert die er iets mee doen. Want anders is het een wassen neus, ‘windowdressing’. Maar jij langs de lijn of in het veld, jij bent ook aan zet. Spreek die halsstarrigen naast je aan, en als ze niet willen meldt het bij de club. Liever met een groep die wil en er lol aan heeft, dan met een deel dat het plezier van anderen blijft vergallen. Die kun je missen als kiespijn. Niet meer toelaten. Ongeacht of ze iets betekenen of betekend hebben voor de club.

Er is maar één remedie die dit alles kan ombuigen. POSITIEF COACHEN! Naar spelers, naar begeleiders, naar scheidsrechters en naar vlaggers. Laat ieder in hun waarde, geef complimenten waar het goed gaat en gebruik de ‘good stories’ voor de volgende wedstrijd om op verder te borduren. Samen kunnen we het mooier maken, veiliger en zorgen we voor echt plezier bij het mooiste spelletje ter wereld.

Jullie zijn aan zet!

Rien van Eck

Trajectbegeleider VSK

Bij een club is altijd wat te doen.

Op het einde van een voetbalseizoen vindt bij de voetbalclub altijd weer de start plaats van het nieuwe seizoen. Het stopt dus eigenlijk nooit. Het is nooit winterstop en nooit zomervakantie. Wel voor spelers, ouders en supporters. Even niet die wekelijkse gang naar de club. Om te trainen of voor de wedstrijd. Maar niet voor iedereen. Voor kaderleden of vrijwilligers kan dit belastend lijken. Nooit even rust? Gelukkig wel hoor, maar er is ook in de vakantie elke dag wel iemand van de club bezig mét de club. Soms omdat het moet, maar vaak omdat er dan even tijd is om dat ene klusje te doen. Vaste zaken op vaste tijden, en wat niet gebonden is, op het moment dat jou dat uitkomt. Maar altijd voor het moment dat de club jouw bijdrage nodig heeft. Want spelers, trainers, supporters verwachten ergens in juli al weer te beginnen. En dan willen ze wel dat het geregeld is.

Lang niet iedereen beseft dat heel veel mensen een actieve rol spelen in de club. En alleen maar om er voor te zorgen dat de speler kan spelen, de trainer kan trainen en de supporter kan genieten of zich kan ergeren. Laat staan dat die actievelingen, vrijwilligers en het kader van de club, ieder vanuit de rol die ze vervullen, de waardering krijgen die ze verdienen. Om een rol binnen de club te spelen is het heel belangrijk dat je hart ook bij de club ligt. Dat mensen plezieren voor jou heel belangrijk is. Jij haalt plezier uit het plezier van een ander en het idee dat je daar iets in hebt kunnen betekenen. Dat is wat de echte vrijwilliger en het rechtgeaarde kaderlid drijft. Iets voor een ander wil betekenen. En daar hoeft weinig tegen over te staan. Feitelijk is dankjewel zeggen of je duim opsteken voor hen al ruim voldoende.

En toch gebeurt dat laatste lang niet altijd. Niet door spelers, ouders en supporters, maar ook bestuursleden, kaderleden en vrijwilligers vergeten nogal eens elkaar een pluim te geven. Een welgemeend schouderklopje, of iemand het podium te gunnen wat die persoon verdient of afdwingt. En waarom dit dan niet altijd even goed gaat? Er gewoon niet aan denken, onkunde en je leermomenten niet onderkennen, moeite hebben iets van je (zelfbedachte) status te willen inleveren. Een ander wat gunnen. Respect. Respect voor de wensen van een ander. Respect voor de kennis en vaardigheden van een ander. Respect voor een andere mening dan de jouwe. Respect voor de club. Respect voor het gegeven dat jij net als al die anderen maar een onderdeel bent van die club. Niks meer of minder. Maar met elkaar vorm je samen wel die club. Verschillen verbonden door een club.

Dus wees dankbaar naar je vrijwilligers en kader. Help hen in hun taak. Help hen te leren. Want zij helpen jou. Toon respect voor elkaar in woord en gebaar. Schouderklopje waar het hoort en kan. Aanspreken in respect waar je vindt dat dit moet. Je niet belangrijker vinden dan een ander, maar beseffen dat jullie kennis en vaardigheden elkaar aanvullen en daarmee zorgen dat 1+1 = 3 is. Dus als je ergens tijd hebt en over kennis en vaardigheden beschikt die het plezier en respect in voetbal nog groter maken op jouw club, voel je dan niet belast of bezwaard. Geef elkaar de hand om samen actief jouw club nog leuker te maken. Wordt vrijwilliger of kaderlid! Fijne vakantie.

Rien van Eck


De website van v.v. Nunspeet is niet meer goed bereikbaar door een malware melding. Lekker dan. Daarom mijn bijdrage aan de jeugdnieuwsbrief juni 2013 maar in mijn eigen blog opgenomen. Ben tenslotte ook de auteur er van. 

Herdenken

Het zit me dwars. Het zit me dwars dat de burgemeester uit Vorden aangeklaagd dreigt te worden voor het ontkennen van de Holocaust. Alleen maar omdat ze in Vorden eens anders wilden herdenken dan we altijd al deden. Alle doden herdenken.

Deze burgemeester aanklagen voor het ontkennen van de Holocaust. Het voelt niet goed. Het slaat nergens op. Als iets niet goed voelt bij mij, dan klopt het ook ergens niet blijkt later vrijwel altijd. Maar dit is wel een lastige.

Ik vind de dodenherdenking op de Dam altijd emotioneel. De last post, twee minuten intense stilte, de veteranen van toen die er nog steeds bij zijn. Ik ben maar van 15 jaar na de Tweede Wereldoorlog. Zeg nou zelf, wat is 15 jaar. Maar daarom ben ik er misschien wel meer mee bezig, elk jaar begin mei.

Mijn ouders en grootouders hebben de oorlog destijds heel bewust mee gemaakt. Daarom ben ik er misschien ook nog wel steeds mee bezig. Mijn grootouders hebben in mijn herinnering nagenoeg niets verteld over de oorlog. Mijn ouders gelukkig wel en vooral mijn moeder des te meer.

Op onze boerderij zaten onderduikers. O.a. Karel, een vervolgde Armeen. Op een andere boerderij in de familie van één van mijn oma’s zaten ook onderduikers. Vooral ook Joden heb ik ooit begrepen. Soms was het erg spannend, toen de Duitsers mijn opa dreigden op te halen. Maar hij was niet thuis.

Mijn oma bonjourde de Duitsers het erf af en gaf ze op niet mis te verstane wijze te verstaan dat ze niet moesten denken dat mijn opa met hen mee zou gaan. Hij hoorde thuis op de boerderij. Onder het hooi op de zolder in de schuur lag Karel al klaar. Met twee handgranaten. Hij had het gedaan.

Dat liep toen goed af, en de oorlog voor mijn familie en de onderduikers ook. Toen ik een tiener was heb ik Karel en zijn gezin nog wel eens ontmoet. Bij ons op de boerderij. Hij noemde opa en oma zijn vader en moeder en mijn vader zijn broer. Ik zag aan mijn ouders wat dit nog steeds met hen deed.

Mijn ouders hebben ons geleerd te vergeven en dat oorlog iets verschrikkelijks was. Iets dat nooit meer terug moest komen. Er was toen zoveel verdriet. Ons huis stond altijd letterlijk open voor iedereen. Voor Armenen, Joden, blank, bruin, katholiek, protestant, atheïst. Verdraagzaam dus.

Duitsers bleven wel Moffen voor mijn moeder. Ze kon dat woord ook zo fel uitspreken. Maar toen De Muur viel zaten we beiden aan de buis gekluisterd. Allebei kippenvel. Zou de vrede binnen Europa dan eindelijk tot stand komen, vroeg zij zich af. Nooit meer oorlog in Europa?

Zelf was ik anderhalf jaar geleden in Nordhausen. Bij kamp Dora. In de tunnels werden de V1 en V2 in elkaar gezet. Op de mooiste dag in september zat ik daar in het lange gras tussen bloeiende veldbloemen. Zo mooi, zo sereen en daarom zo onwerkelijk omdat daar zoveel verdriet was.

Daarom sta ik elk jaar nog stil op 4 mei om doden te herdenken. Mensen die stierven voor vrijheid van anderen, die stierven omdat anderen hen het leven niet gunden. Er waren ook Duitsers die de oorlog ook nooit gewenst hadden. In het verkeerde land leefden, op het verkeerde moment.

Dus als iemand alle doden wil herdenken van een oorlog moet ieder voor zich dat weten. Want daar vochten ze destijds voor. Vrijheid van denken en doen. Het is goed als je er nu anders naar wil kijken en het een andere Dodenherdenking wil laten zijn. Het past wel in de veranderende tijdgeest.

Of mijn moeder het er ook mee eens zou zijn in Vorden. Ze had een groot hart, maar of ze dat vergeven kon of wilde. Denk nog niet. Ze zou het wel respecteren. En al helemaal een burgemeester niet beschuldigen van het ontkennen van de Holocaust. Dat had ze absurd gevonden.

In de commentaren van de afgelopen weken in kranten viel mij een opmerking op. Die pakte me ook direct en bleef hangen in mijn hoofd. Een man schreef: ‘Op 4 mei herdenk ik niet alleen de Joden, ik herdenk alle doden die in ons land vielen. En dat bepaal ik zelf wel.’

Ik was diep geraakt door de toespraak van oud-generaal van Uhm. Hoe kwetsbaar durf je te zijn. Hoe duidelijk ook. Het kan toch niet anders dat wat in Vorden met een burgemeester gebeurd ook bij hem niet goed voelt. En niet alleen omdat die burgemeester eens iets anders voorstelde.

De laatste woorden uit zijn toespraak van 2 weken geleden:

Ik hoop dat de nagedachtenis en saamhorigheid van 4 mei ons helpt om in tijden van ‘ik’, het

‘wij’ terug te vinden.

Want niet vanuit het ‘ik’ en het ‘zij’, maar vanuit het ‘wij’, ontstaan de goede dingen.

Dat heeft de geschiedenis ons geleerd.

Dat moeten wij blijven herdenken.

Dat moeten wij blijven afspreken.

Met onszelf.

En met elkaar

Dit geldt voor ons allemaal. ALLEMAAL!

AFC en andere 'clubs van stand'.

Het tussen haakjes plaatsen van ‘clubs van stand’ is niet denigrerend bedoeld. Beslist niet zelfs. Ik vind het leuk om van een club te vernemen of te weten welke historie zij hebben. Zeker als je dan bij zo’n club op bezoek komt die daar ook nog zichtbare uiting aan geeft. Of als je het internet afschuimt naar informatie over de te bezoeken club, en je stuit dan op een prachtig historisch verleden.

Dat is dus het voordeel als je met Jorn mee op tour mag elk seizoen. Je komt bij allerlei clubs over de vloer. Van kleine dorpsclubs en BVO’s tot de voormalige clubs van stand die vroeger zelfs een ballotagecommissie bezaten. Omdat niet iedereen natuurlijk zomaar aan de wonderschone voetbalsport kon mee doen en zeker niet bij zulke clubs van stand. Als kleine jongen interesseerde geschiedenis in de ruimste zin des woord mij al enorm. Ook als het over voetbal ging. Mijn opa van moeders kant kon soms zo mooi vertellen over dit soort clubs en welke geweldige voetballers daar wel waren groot gebracht. Het was altijd feest als hij me als klein jongetje op zaterdagmiddag op kwam halen. Mee naar het veld, naar mijn ooms kijken.

Het begon 5 jaar geleden, toen Jorn, via bemiddeling van een collega uit Zoetermeer, mocht fluiten bij VUC in Den Haag. Hij was daar als beginnend scheidsrechter actief op het toernooi voor C-junioren. Ik genoot al voor wij er waren. Want inderdaad heeft VUC historie. Voorwaarts Utile-Dulci Combinatie, zoals de clubnaam voluit geschreven wordt, opgericht in 1909, straalt dat in alles uit. Het nuttige met het aangename verenigen, is de betekenis. Dat doet deze club nog steeds elk weekend. Naast voetbal wordt er ook cricketafdeling opgericht in 1928. Om het echt af te maken voor de liefhebber, VUC heeft nog steeds een prachtige authentieke houten tribune. Huis ten Bosch, het woonpaleis van onze voormalige vorstin, ligt op een steenworp afstand. In alles op stand dus. VUC was de eerste oude club die ik van mijn denkbeeldige lijstje mocht afstrepen.

De volgende club met historie waar wij kwamen was Robur et Velocitas uit Apeldoorn. Vrij vertaald betekent het; sterk en snel, kracht en snelheid. Opgericht in 1882. Ook ooit begonnen als cricketclub en de op twee na oudste club van Nederland. Een club waar je als jongeling destijds niet zo maar binnen kwam. De ballotagecommissie legde jou als mogelijk nieuw lid, en jouw ouders, langs de lat. Was jouw nest voldoende van een zekere aanzien en eerbaarheid geweest om op het gras van deze club de edele voetbalsport te mogen beoefenen. Je had destijds beslist meer kans als je vader tot de notabelen of hoeders van de stad behoorde, dan als jouw vader een eenvoudig handwerksman of dagloner was. In die laatste gevallen kon je het eigenlijk wel vergeten. Een club met Koninklijke leden in het verleden, woonachtig op het kroondomein het Loo in Apeldoorn. Nog steeds een club die met trots haar naam draagt.

Ook kwamen wij bij een andere beroemde Apeldoornse club op bezoek. Deze club bestaat dit jaar precies 100 jaar. Ze werd opgericht in 1913, om precies te zijn op 25 februari. Eerst heette de club voluit; Apeldoornse Geheel Onthouders Voetbal Vereniging. De leden waren lid van de ‘Blauwe knoop’ en dus werd er voor een blauw shirt gekozen. In 1921 werd deze afkorting verandert in Alleen Gezamenlijk Oefenen Voert Verder. Of er pas vanaf dat moment alcoholische dranken geschonken werden, verteld de literatuur niet. Ook deze club heeft nog een prachtige authentieke houten tribune staan langs het hoofdveld. Het sportterrein zelf ligt prachtig verscholen in de bossen en heeft de toepasselijke naam ‘Berg en Bos’. Het heuvelachtige terrein zal de bergen verklaren. Een club waar wij graag komen. Vriendelijke mensen die je helpen en een jeugdtrainer die zijn teamspelers meer bijbrengt dan alleen voetbal. Ook normen en waarden. Nog steeds een voorbeeldige club met een prachtige oprichtingsnaam.

Dit voorjaar werd in Leiden de voetbalclub UVS aangedaan. Op internet had ik al gezien dat ook deze club van historie doordrenkt was. Bij aankomst viel de, enigszins in verval geraakte, stadionopzet op. Verhoogde borders langs het veld, zoals bij meer oude clubs te zien is. Vroeger was er vrijwel niets anders dan voetbal in het weekend en dat trok duizenden liefhebbers naar de velden. Op dat veld werd die middag niet gespeeld. Ik stond alleen op die oude stenen border langs het veld. Even met mijn ogen dicht en in mijn gedachten zag en hoorde ik duizenden mensen om mij heen. Kippenvel dus. UVS werd opgericht op 1 april 1914 als ‘Achilles en in 1915 verandert de naam in ‘Uit Vriendschap Saâm’. Dus ook al bijna een eeuweling  De club heeft naast de kantine een prachtige historiekamer ingericht. Met zorg samengesteld. Als liefhebber vergeet je daar de tijd en moet je oppassen dat je een groot deel van de wedstrijd daar door niet mist. Een genot om te vertoeven, ook al was het een erg koude en natte dag. De warmte van de oude glorie vergoedde veel.

Afgelopen zaterdag mocht ik een andere wens van mijn lijstje afstrepen. AFC uit Amsterdam. De Amsterdamsche Football Club, staat er in grote trotse letters op het ruim 50 jaar oude clubgebouw. Midden tussen de wanna-be-skyscrapers op de Zuidas langs de A10. Opgericht in 1895. Een club met niet alleen een grote historie, maar ook een club van beroemde leden, al dan niet met een roemrucht voetbalverleden. Aan de auto’s op de oprit zou je het al kunnen aflezen. Weinig Japanners, maar degelijke Duitse automobielen, waarvan sommige wel erg sportief uitgevoerd. Naast de trap naar de ingang hangt een heus klein carillon, dat elk half uur de bezoekers attendeert op het voortschrijden van de tijd. Boven aan de trap naar het clubgebouw hing een bord met het opschrift: 'Het sieraad van een huis zijn de vrienden die er verkeren'. Geldt dat niet voor ons allemaal en overal?! Ook deze club ademt in alles historie. Prachtig om te mogen vernemen als je daar rond loopt en het verleden tot je neemt dat in mooie vitrinekasten voor jou wordt uitgestald. Op bezoek op een dag dat de vlag aan het einde van het voetpad al halfstok hangt. Om spelers en bezoekers te laten weten welke bijzondere dag het zaterdag was. Die oorlog trok ook destijds diepe sporen in deze club. Het contrast met dit verleden en de dag zelf was misschien wel groot. Zaterdag was het één van de mooiste dagen van het jaar tot nu toe. De zon scheen, spelers en bezoekers genoten in een heerlijk zonnetje van ‘het edele voetbalspel’.

Ik, ik heb genoten bij al deze historische clubs. En zal altijd met veel plezier aan deze ‘clubs van stand’ terug denken. Ik ben toch bevoorrecht dat ik zo naar sport en talenten mag kijken, en daar enorm van mag genieten?! Toch? Heerlijk!

Ik kan soms onbedaarlijk lachen om de moppen op de scheurkalender in het kleinste kamertje in huis. Zeker als ze verschrikkelijk fout zijn. Inderdaad, één van mijn gebreken. Ik heb er echter totaal geen last van. Het geeft mij juist plezier en vaak een vette glimlach op het gezicht.

Soms, heel soms zitten er hele andere pareltjes tussen die je gelijk vastpakken en tot nadenken aanzetten. Zoals afgelopen weekend.

Een twintigjarige student zegt tegen een oude man: 'Jullie oudere mensen kúnnen ons gewoon niet begrijpen. Jullie zijn in een totaal andere wereld opgegroeid. Tegenwoordig hebben we internet, tv, ruimtereizen, kernenergie, noem maar op!'

'Je hebt gelijk. Al die dingen hadden wij vroeger niet,' zegt de oude man. 'Daarom hebben we ze uitgevonden. En wat doe jij voor de volgende generatie?'

Voetbal en Teeven.

Gisteren in het mooie plaatsje Windesheim geweest onder de rook van Zwolle. VSW, kleine vereniging, 4^e klasse C in district Oost, sportparkje met 2 velden, waarop een mooie nieuwe, kleine accommodatie is neergezet. Naast het dorpshuis, met in het dorpshuis ook nog een aantal kleedkamers én de kantine. Vriendelijke en behulpzame mensen. Heerlijke bak koffie. Bij mij kwam gelijk het gelukzalige zaterdagmiddag gevoel naar boven zoals dit in mij gloeit als ik het echt naar mijn zin heb langs de lijn. Een verademing dit bezoek. Dit doet mij bijvoorbeeld ook denken aan een club als SC Overwetering uit Olst. Ook zo’n fijne ‘kleine’ club. Met een fluitende zoon kom je nog eens ergens. En overal neem je een herinnering mee. Vaak hele mooie. Het is mooi dat hij nu mag snuffelen aan de senioren. Daar mag hij het volgend seizoen gaan laten zien. Mooi dat de beoordelaar vandaag tevreden was. Paar kleine dingetjes, maar eigenlijk gaat het nu al alleen nog om details. Beslist niet onbelangrijk die details, maar dan ben je goed bezig. Het betekent dat de basis goed is en dat je vandaar uit jezelf weer verder kunt gaan ontwikkelen. Mooi dat er mensen zijn die talentvolle scheidsrechters willen begeleiden en helpen in hun ontwikkeling. Zo belangrijk goede feedback. Zeker als je daar mee het vertrouwen en plezier vergroot van die jonge gasten. ‘Aan niets was af te zien dat dit je eerste wedstrijd op senioren niveau was dit seizoen. Met veel lef en zelfvertrouwen gefloten.’ Mooier compliment kun je niet krijgen. De spelers van beide teams spraken ook hun complimenten uit. Jorns reactie op Twitter sprak boekdelen, ‘…dit smaakt naar meer!’ Hij is er inderdaad klaar voor. Soeverein als scheidsrechter de beide teams hun spel laten spelen. Alle partijen genoten zichtbaar. Een veilig sport klimaat creëren doe je samen. Jorn pakt zijn rol daarin telkens weer prima op. Natuurtalent denk ik. Dit pak, deze taak, zit hem als gegoten.

Ik raak altijd wel aan de praat met mensen langs de lijn. Ook nu weer. Een oudere man, supporter van tegenstander Avereest uit Balkbrug. Ik vroeg hem op een gegeven moment hoe het bij hen in het dorp op dit moment gaat. Welke impact de voorgenomen sluiting van de TBS kliniek op hun gemeenschap en de mensen had. ‘Dat zijn hele grote zorgen meneer’ vertelde hij. ‘Ons dorp draait om deze kliniek. Als dit door gaat, gaat ons dorp kapot. Het zijn niet alleen die honderden werknemers die dit overkomt, maar ook hun gezinnen, de scholen, de middenstanders. De videotheek meneer, is er echt groot mee geworden bijvoorbeeld.’ ‘Ja,’ zei ik, ‘dat zal wel, elke weekend een doos Dvd’s er naar toe.’ ‘Een doos?’ zei de man, ‘een busje vol! En dat elk weekend. Nee meneer, dit raakt ons verschrikkelijk. Ook onze club.’ Je zag aan de man dat hij elk woord voelde. Triest voor zo’n dorp. Toevallig had ik een paar weken voor de grote beslissing van Teeven nog op een avond een KNVB cursus voor Technisch Jeugd Coördinator over VSK ondersteund bij SC Balkbrug. De zondagvereniging van het dorp. In de groep Honours studenten van HS Windesheim uit Zwolle, die momenteel voor het RTIC van de Landelijke Eenheid in Driebergen een opdracht uitvoeren, zit een jonge vrouw die in een Justitiële jeugdinstelling, Avenier in Zutphen, werkt. Ook die wacht ontslag. Wat voor grote impact heeft dit wel niet op al die gezinnen achter al die werknemers?! Moet je dan maar gaan verhuizen voor een andere baan? Als die er al überhaupt is? Raak je huis maar eens kwijt, kinderen en echtgenoten die uit hun sociale omgeving en werkomgeving zouden moeten vertrekken. Voor jou. De harde werkelijkheid in een gemeenschap achter een bezoekende club. Dat plaatst voetbal deze zaterdagmiddag even in een ander perspectief. Sport kan verbinden, je laten genieten en je helpen even alle dag te vergeten. Maar buiten een sportpark, bijvoorbeeld in Balkbrug, spelen dus hele andere zaken. Zulke verhalen raken mij. Ook omdat het door één van onze studentes persoonlijk is geworden.

Waarom en waarover wil ik verhalen? Ik wil voor mijzelf vastleggen wat mij zoal bezig houdt, wat ik van iets vind, wat ik voel, waar ik aan denk. Om af en toe te kunnen teruglezen hoe ik mij ontwikkel. Ruim 3 jaar geleden ben ik begonnen met het bijhouden van een dagboek. Uitsluitend om mijn ontwikkeling op een Werk Ervaring Plaats (WEP) bij te houden. Ik wilde af en toe terug kunnen bladeren in mijn ontwikkeling als mens en professional. Op dat moment, begin 2010, was ik een nieuwe weg ingeslagen in mijn professionele ontwikkeling. Ik wilde wel eens weten of leidinggeven / meer verantwoordelijkheid hebben wel iets voor mij was. Op dat moment was mijn functie letterlijk: Professional Informatieverwerking. En dat dekte de lading wel tot dan toe. Gedurende 18 jaar had ik mij in het informatieproces bij de politie opgewerkt van hoofdagent bij de Vreemdelingendienst van het OC Zeewolde, via allerlei functies die iets met informatie hadden te maken, tot professional Informatieverwerking bij het KLPD, dienst IPOL. In die 18 jaar was ik ook echt gaan zwerven in politieland. Iets wat ik al wilde toen ik in 1981 bij de politie begon. Heb in verschillende korpsen mogen werken en letterlijk het hele land bezocht vanwege mijn verschillende functies. Zelfs daar buiten de nodige contacten onderhouden. Wat dat betreft ben ik een heel gelukkige ‘professional’ geworden. Kijk ik met dankbaarheid terug op de periode tot begin 2010. Veel bagage meegekregen vanuit het vergaren van kennis en het zo vaak mogen delen met anderen. Ook ‘professionele’ krassen, soms diepe, opgelopen. Maar kennelijk overkomt elk mens dat binnen zijn of haar werkkring. Het is een deel van je ontwikkeling. Uiteindelijk wordt je daar wel wijzer van. Ik wel. Toch. Maar daar was soms veel tijd en verwerking voor nodig. Voor die soms erg moeilijke tijd heb ik mij altijd wel vastgehouden aan het gezegde: ‘Het maakt niet uit hoe vaak je valt, het gaat er om hoe vaak je weer opstaat en verder gaat!’ Maar niet getreurd, op dit moment zit ik weer in een enorme flow in mijn werk als OVD-Informatie en als vrijwilliger bij de KNVB Oost, in de functie van procesbegeleider Sportiviteit & Respect en een Veilig Sport Klimaat. Elke dag sparren met collega’s van uit de uitvoering tot in de operationele-, tactische- en soms strategische leiding aan toe. Heerlijk! Voor mijn gevoel maak ik op dit moment ook weer zoveel ontwikkeling door. Waar ik regelmatig ook echt kippenvel van kan krijgen. Tel daar bij op de kansen die ik krijg via mijn vrijwilligerswerk om sporten ‘meer veilig te maken’, dan rest mij alleen maar een heel dankbaar gevoel. Dat ik dit kan en mag doen en daar onderdeel van mag zijn. En wat betreft het bloggen, ook weer een nieuwe ervaring, delen wat er in mijn hart en hoofd omgaat. Positief en negatief ervaren. Mijn gevoel. Mijn mening. Hoe ver durf ik te gaan? Hoe ver wil ik gaan? Gewoon om later in mijn eigen leven terug te kunnen bladeren omdat niet alles even scherp in het geheugen gegrift zal blijven. Wat een ander er van vind, vind ik op zich niet zo belangrijk. Als het iemand helpt door herkenning of delen van gelijk gevoel, is mijn dag al goed. Ik ben zelf altijd enorm vereerd (verwonderd) als mensen mij vertrouwen geven en hun gevoelens en meningen met mij willen delen. Een van mijn motto’s is: ‘Als je iets voor een ander kan betekenen, doe dit dan ook. Maar vergeet jezelf niet.’ Voor die gedachte en drive ben ik mijn ouders nog altijd dankbaar.