dinsdag 25 november 2014

Langs de zijlijn (2); Martijn.

Langs de zijlijn (2)

Martijn.

Afgelopen zaterdagavond mocht ik met Jorn mee naar Slagharen. Voor de wedstrijd van EMMS tegen Almelo. De ploeg uit Slagharen staat onder leiding van Berend Oosting. In mijn beleving een voetbalgrootheid. Vroeger deel uitmakend van het roemruchte WKE uit Emmen. Destijds met zijn club doorgestoten vanuit de 2e klasse naar de Topklasse in het zondagvoetbal. Nu is hij trainer geworden. Ik was blij om hem weer een keer te kunnen zien.

Ik kan mij nog levendig de beslissingswedstrijd herinneren voor promotie van WKE naar de Topklasse. In juni 2011, 2e Pinksterdag, gespeeld in Wezep op het veld van WHC. Tegenstander was Hilversum. Wat een uitstraling hadden de mannen van WKE op het veld. Imposante mannen. Die kwamen maar voor één ding. Bij het betreden van het veld stond Hilversum eigenlijk al met 1-0 achter. De 1-0 kwam van de voet van Berend Oosting. Het werd 3-0 voor WKE.

Zaterdag dacht ik daar weer met een dikke glimlach aan terug. Ook moest ik gelijk denken aan Martijn Doldersum. Voor mij ook onlosmakelijk aan die wedstrijd in Wezep verbonden. Een reus van een aanvoerder. Imponerend. Geweldige voetballer. Hij was een aanvoerder zoals die hoort te zijn. Vooropgaand in de strijd tegen Hilversum, onverzettelijk, onoverwinnelijk. Kippenvel kreeg ik ervan langs de kant. Ik wilde Berend voor of na de wedstrijd eigenlijk even aanschieten om te vragen hoe het met Martijn was.

Maar tot mijn grote verrassing kwam er een grote delegatie vrienden uit Emmen naar de wedstrijd van EMMS kijken. Er was dan ook een heel gezellige feestavond gepland na de wedstrijd tegen Almelo. En die mannen uit Emmen houden wel van een feestje. In de rust, in de volle kantine, ontwaarde ik Martijn. Tussen zijn vrienden, zittend in zijn rolstoel. 

De laatste keer dat ik hem zelf had gezien, was bij zijn afscheidswedstrijd vorig jaar mei in Meppel tussen MSC, waar Martijn toen voetbalde, en een team voormalige ploeggenoten van hem bij WKE. Kort daarvoor was namelijk bekend geworden dat bij Martijn ALS was vastgesteld. Daar was ik enorm van geschrokken. De reus?! Kon toch niet? Het minste wat ik toen voor mijn gevoel kon doen was anoniem langs de lijn bij MSC naar zijn afscheid gaan kijken. Ik vond het een prachtig afscheid. Ook erg emotioneel.

Maar daar zat hij dan. In Slagharen. Tussen zijn vrienden. Even kon hem aanspreken. Het spreken ging hem moeilijk. Meer dan hem sterkte wensen, zeggen dat ik blij was om hem te zien en hem veel plezier te wensen met zijn vrienden vanavond, kwam er bij mij niet uit. Ik wilde hem niet vermoeien. Maar ik was wel heel blij dat ik hem nog even mocht ontmoeten. Voor mij is hij een van dé grote mannen uit het amateurvoetbal. Waarvan ik een paar jaar geleden bij een wedstrijd in Wezep enorm mocht genieten. Van hem en zijn teamgenoten, op weg naar de Topklasse.

Dag ‘Man van Staal’. Ik ben blij dat ik je even mocht zien en gedag mocht zeggen. Ik wens je veel sterkte, maar ook nog veel plezier met je gezin, familie en vrienden. Succes met het testprogramma voor nader onderzoek naar ALS. Voor mij ben je een prachtige kerel. Een geweldige sportman. Een mooi mens. 

Dankjewel.



http://www.youtube.com/watch?v=_9omIh41_xM

https://www.facebook.com/pages/De-Man-van-Staal/707493422615756?ref=profile

Geen opmerkingen:

Een reactie posten