Langs de zijlijn (2); Martijn.

Langs de zijlijn (2)

Martijn.

Afgelopen zaterdagavond mocht ik met Jorn mee naar Slagharen. Voor de wedstrijd van EMMS tegen Almelo. De ploeg uit Slagharen staat onder leiding van Berend Oosting. In mijn beleving een voetbalgrootheid. Vroeger deel uitmakend van het roemruchte WKE uit Emmen. Destijds met zijn club doorgestoten vanuit de 2e klasse naar de Topklasse in het zondagvoetbal. Nu is hij trainer geworden. Ik was blij om hem weer een keer te kunnen zien.

Ik kan mij nog levendig de beslissingswedstrijd herinneren voor promotie van WKE naar de Topklasse. In juni 2011, 2e Pinksterdag, gespeeld in Wezep op het veld van WHC. Tegenstander was Hilversum. Wat een uitstraling hadden de mannen van WKE op het veld. Imposante mannen. Die kwamen maar voor één ding. Bij het betreden van het veld stond Hilversum eigenlijk al met 1-0 achter. De 1-0 kwam van de voet van Berend Oosting. Het werd 3-0 voor WKE.

Zaterdag dacht ik daar weer met een dikke glimlach aan terug. Ook moest ik gelijk denken aan Martijn Doldersum. Voor mij ook onlosmakelijk aan die wedstrijd in Wezep verbonden. Een reus van een aanvoerder. Imponerend. Geweldige voetballer. Hij was een aanvoerder zoals die hoort te zijn. Vooropgaand in de strijd tegen Hilversum, onverzettelijk, onoverwinnelijk. Kippenvel kreeg ik ervan langs de kant. Ik wilde Berend voor of na de wedstrijd eigenlijk even aanschieten om te vragen hoe het met Martijn was.

Maar tot mijn grote verrassing kwam er een grote delegatie vrienden uit Emmen naar de wedstrijd van EMMS kijken. Er was dan ook een heel gezellige feestavond gepland na de wedstrijd tegen Almelo. En die mannen uit Emmen houden wel van een feestje. In de rust, in de volle kantine, ontwaarde ik Martijn. Tussen zijn vrienden, zittend in zijn rolstoel. 

De laatste keer dat ik hem zelf had gezien, was bij zijn afscheidswedstrijd vorig jaar mei in Meppel tussen MSC, waar Martijn toen voetbalde, en een team voormalige ploeggenoten van hem bij WKE. Kort daarvoor was namelijk bekend geworden dat bij Martijn ALS was vastgesteld. Daar was ik enorm van geschrokken. De reus?! Kon toch niet? Het minste wat ik toen voor mijn gevoel kon doen was anoniem langs de lijn bij MSC naar zijn afscheid gaan kijken. Ik vond het een prachtig afscheid. Ook erg emotioneel.

Maar daar zat hij dan. In Slagharen. Tussen zijn vrienden. Even kon hem aanspreken. Het spreken ging hem moeilijk. Meer dan hem sterkte wensen, zeggen dat ik blij was om hem te zien en hem veel plezier te wensen met zijn vrienden vanavond, kwam er bij mij niet uit. Ik wilde hem niet vermoeien. Maar ik was wel heel blij dat ik hem nog even mocht ontmoeten. Voor mij is hij een van dé grote mannen uit het amateurvoetbal. Waarvan ik een paar jaar geleden bij een wedstrijd in Wezep enorm mocht genieten. Van hem en zijn teamgenoten, op weg naar de Topklasse.

Dag ‘Man van Staal’. Ik ben blij dat ik je even mocht zien en gedag mocht zeggen. Ik wens je veel sterkte, maar ook nog veel plezier met je gezin, familie en vrienden. Succes met het testprogramma voor nader onderzoek naar ALS. Voor mij ben je een prachtige kerel. Een geweldige sportman. Een mooi mens. 

Dankjewel.

http://www.youtube.com/watch?v=_9omIh41_xM

https://www.facebook.com/pages/De-Man-van-Staal/707493422615756?ref=profile

Langs de zijlijn (1)

Bijna elke zaterdag sta ik letterlijk langs de zijlijn bij voetbalwedstrijden. Maar feitelijk elke dag, op elk moment langs de zijlijn van dat moment. Ervaren, ontmoeten, delen, geven en ontvangen. Verrijkt worden.

Afgelopen zaterdag stond ik in Holten langs de lijn. Het was lekker voetbalweer. De lokale trots speelde tegen een concurrent uit Almelo. Mijn zoon was de scheidsrechter. Dé reden dat ik vaak op zaterdag op een voetbalveld te vinden ben.

Het mooie daaraan is dat je bij veel verschillende clubs in de keuken mag kijken. Het klopt wat ze zeggen. Elke club heeft zijn eigen identiteit, clubgevoel. Dat merk je als je de sportvelden van de club betreedt of in hun clubgebouw rond kijkt.

Ik doe daar ook veel inspiratie op. Voor mijn hobby, procesbegeleider bij de KNVB Oost, maar ook voor werk en privé. Het komt er vaak op neer; Wat zijn je waarden en hoe laat je dat merken. Wat is ons statuut? Dat is niet alleen van belang voor een club, maar ook voor ieder van ons persoonlijk.

Zaterdag kwam ik in gesprek met mijn buurman. Bleek een oud grensrechter te zijn van het 1e vrouwen elftal van Klarenbeek. Deze dames voetballen op een zeer verdienstelijk niveau.

Tijdens ons samenzijn die middag ontspon zich een zeer prettig gesprek. Beiden hadden we de nodige affiniteit met voetbal. Ook bleken wij beiden een zelfde kijk te hebben hoe je bij een voetbalclub of team met elkaar omgaat.

Daarin bleken wij zowel hele leuke, als ook minder leuke ervaringen in te hebben. Als in het leven zou je kunnen zeggen. Dat gebeurt. Toch hebben wij beiden de bevestiging gevonden dat het belangrijk is hoe een club of team met haar of zijn vrijwilligers omgaat.

Een goede communicatie zorgt er voor dat mensen zich verbonden voelen met een club of een team. De oprechte aandacht die je daarbij aan elkaar schenkt. Kunt schenken. Dat wordt nog wel eens vergeten. Dan haken mensen uiteindelijk af of beginnen ze er überhaupt al niet aan.

Clubs, trainers, spelers en toeschouwers doen er goed aan daar eens bij stil te staan. Bedank die mensen binnen de club of bij een team die er voor zorgen dat teams kunnen spelen en jij daaraan kan mee doen of naar kunt kijken. Wees gewoon aardig tegen elkaar. De juiste aandacht verbindt.

Gert Aalpoel, mocht je dit lezen, dankjewel voor de leuke middag die ik met jou mocht beleven. Langs de zijlijn.

Een onvergetelijke finale.

Een onvergetelijke finale.

De vraag van jeugdsecretaris Henk Stoel van v.v. Nunspeet lag nog op de digitale deurmat van mijn mailbox. De inspiratie voor een bijdrage aan de jeugdnieuwsbrief van Nunspeet was lastig te vinden. Tot 20 seconden na aanvang van de KNVB bekerfinale tussen PEC Zwolle en Ajax.

Ik schrok enorm en kon maar 1 ding bedenken. Daar gaan we weer. Dag mooie finale. Dag mooie voetbaldag waar heel veel aanwezige fans van PEC Zwolle al weken naar uitkeken. Al die bussen vanuit Zwolle die richting Rotterdam waren gereden met fans die maar een ding wilden; genieten van hun club in de Kuip. Een prachtige affiche voor hen in deze finale, in een even prachtig voetbaldecor.

Daar dachten een aantal heren in de Ajax vakken achter het doel heel anders over. Het was niet de finale van PEC Zwolle en Ajax om de KNVB beker. Nee dit was hun podium. Een podium waarop zij bepalen wat er gebeurd. Dat heeft niets meer met voetballen te maken. Dat weten zij, dat weten wij en verdorie ze doen het toch weer. Zij bepaalden na 20 seconden dat dit sowieso een memorabele bekerfinale zou worden.

We zijn al zover dat we na zo’n oponthoud ‘gewoon’ weer beginnen. Maar na de wereldgoal van van Rhijn moest de wedstrijd al weer gestaakt worden. Het vuurwerk op het veld mocht het niet winnen van het vuurwerk vanuit de Ajax-vakken. Zoveel macht hebben deze gasten zich toegeëigend. Pure anarchie. Zelfs de woorden van van der Sar zullen daar geen verandering in brengen. En aanspreken in dat vak heeft geen zin. Er regeert angst. Angst om bij een weerwoord ook aan de beurt te zijn.

Toch is dat wat wij weer willen met elkaar. Sportiviteit en respect in en langs het veld. Door het goede voorbeeld te geven en elkaar aan te spreken als we van de gangbare normen en waarden afwijken. Elkaar kunnen aanspreken. Om de ander te laten weten wat er zo storend is aan zijn gedrag en waarom dat dit verstoord. Dat je er zoveel mee kapot maakt. Afwijken van onze gezamenlijke normen kan verstrekkende gevolgen hebben voor het plezier dat we met elkaar willen beleven in de sport.

Ook die Ajax hooligans zijn misschien ooit als F-je begonnen bij hun club. Waren nog aanspreekbaar. Moesten nog veel leren, net als hun ouders. Wat zijn de normen en waarden langs de kant en in het veld? En thuis? Hoe maak ik mij die eigen? Hoe genieten wij met zijn allen van dit mooie voetbalspel?

Daarom is het zo belangrijk dat er binnen een club goede afspraken zijn. En dat die ook gehandhaafd worden. Dat we schouderklopjes uitdelen als je het goede voorbeeld geeft. Dat je wordt aangesproken op een afwijking daarvan, of zelfs verwijderd wordt als je je niet wilt gedragen. Nu hiermee beginnen is heel misschien bijdragen aan de verandering, zodat we over 10 – 20 jaar met heel veel plezier de finale kunnen beleven. Zonder rotzooi, zonder gasten die voetbal als hun podium voor rottigheid willen gebruiken. Dus spelers, leiders, trainers, bestuurders, ouders en supporters doen! Met elkaar zorgen voor een fantastisch sportklimaat langs de lijn en in het veld. Het kan als je maar wil.

Zondag, 20 april 2014, werd gelukkig ook weer aangetoond dat sport ook deze waanzin een halt toe kan roepen. De sport, het voetbal, het weergaloze voetbal van PEC Zwolle, zorgde voor de meest memorabele KNVB bekerfinale in jaren. Waar ‘onze’ Jesper in de kleedkamer zijn teamgenoten een duw in de goede richting gaf door hen voor te houden: ‘We hebben nog 87 minuten en we staan goed! Geloof er in!’ En het kwam op weergaloze wijze goed. Zo is voetbal bedoeld. Zo is sport bedoeld. Sport overwint waanzin.

Veel plezier in jullie laatste wedstrijden van dit seizoen. Geniet, deel sportiviteit en respect en sluit op een mooie wijze jullie seizoen af.

Rien van Eck.

(Jeugd-)Trainers met een echte visie.

Ze zijn er. En ik vind het elke keer weer een feest om ze aan het werk te zien. Om dan te kunnen delen in waar zij zo goed in zijn. Om meningen van hen te lezen. Om daarmee te kunnen leren van hun drijfveren. Om hen te spreken als wij elkaar ontmoeten. Zodat ik kan luisteren naar wat zij te vertellen hebben. Trainers met een uitgesproken visie. Die weten wat belangrijk is om spelers te helpen groeien. Die daarvoor de voorwaarden scheppen en ruimte geven aan ieders talent om ook te kunnen groeien.

Het maakt dan niet uit hoeveel talent je hebt. Het gaat er bij hen alleen maar om, wat doe je daar dan mee en wat heb jij in je om jezelf ook daadwerkelijk te laten groeien. Trainers kunnen je wat aanreiken, het juiste klimaat voor jou scheppen. Uiteindelijk ben jij het als speler zelf die bepaald hoe ver jouw beheersing van het voetbalspel zal gaan reiken. En met welk plezier je elke keer weer het veld op stapt voor weer een training of een wedstrijd.

Trainers die jou echt laten groeien en jou daar echt in faciliteren, die kom je niet zomaar tegen. Als je geluk hebt, komen ze op je pad. En dan maar hopen dat je het zelf ook ziet, hoort en begrijpt. Het vraagt ook veel van je als speler. Die trainer geeft je elke keer weer stof tot nadenken. Zelden krijg je daarin rust. Elke training en elke wedstrijd weer. En als je de boodschap mist omdat je vaak met andere dingen bezig blijft, tsjaaa. Dan zal jouw groei zich waarschijnlijk beperken tot waar jij dacht dat je grenzen lagen. En niet tot waar jij zelf je grenzen uiteindelijk weet te verleggen.

Je zult merken dat je feitelijk elke dag van je leven bezig bent met het verleggen van je grenzen. Dat dit je kan uitdagen en je de drive kan geven om die uitdaging iedere keer weer aan te gaan. Wedstrijdje met jezelf. Dankzij die trainer die jou laat nadenken over wat goed is. In welke situatie en met wie dan ook. Hoe jij met je tegenstander en hun begeleiders om gaat en met de scheidsrechter. Hoe jij met de grensrechters en het publiek omgaat. Dat respect een groot goed is in het veld, in de kleedkamer, thuis, op school en in jouw hoofd. Die trainer die jou daar keer op keer weer op wijst, je steunt in je groei, je advies aanreikt en jou zo de ruimte geeft om jezelf te ontwikkelen.

Om uiteindelijk jezelf te worden. Die unieke persoonlijkheid, die unieke speler. Met die unieke kwaliteiten. Met die instelling die maakt dat al die unieke spelers, met verschillende kwaliteiten toch een team gaan vormen om met elkaar een prachtige pot op het veld leggen. En dat keer op keer weer proberen. Met vallen en opstaan, met de leermomenten die je daarin krijgt aangereikt. En je na succes ook in de spiegel laat kijken zodat je jouw eigen groei kunt zien, ervaren en je trots op jezelf en je medespelers zult zijn.

Zulke trainers zijn een cadeautje voor jou als speler. Je zult altijd met veel plezier en trots aan hen terug denken. Ik ken er een paar en wordt daar iedere keer weer heel gelukkig van. Als ik hen zie, hoor of van hen lees. Net als die spelers die in hun team zitten. Ik gun elke jeugdspeler zo’n trainer. Ik hoop oprecht dat elke speler mag zien, horen en ervaren wat ik zie, hoor en ervaar. Daar worden die spelers echt beter van, als speler en als mens.

Rien van Eck

Trajectbegeleider VSK en S&R KNVB Oost.

Uiterlijkheden of visie van binnen uit.

Je kan er wat van denken, maar je kan er ook wat van leren. Teams die zich proberen te onderscheiden door positief met hun sport om te gaan. Ze kunnen een voorbeeld zijn voor hun omgeving. Zoals voor spelers, hun begeleiders, hun volgers en hun supporters. Door handen in een te slaan, support te zoeken om de visie die er is vorm te geven. Visie die in mensen leeft die hun hart volgen en hun ideeën van uit hun hart vorm en inhoud geven. Met hun gedachtegoed en de vorm waarin we dit kunnen zien, zijn zij ook een voorbeeld voor hun club.

Ze hebben de uitdaging opgepakt en zich zelf de ruimte gecreëerd en die ruimte ook  opgeëist om hun visie in de etalage te kunnen zetten. Dat nodigt namelijk uit om naar binnen te gaan en zelf te ervaren wat die visie is en hoe je die visie in de praktijk dan gestalte kunt geven. En als je het gezien en beleefd hebt, ga je na de wedstrijd of training met een goed gevoel naar huis. Als je jezelf er voor open stelt, zal je na elk bezoek weer iets opgevallen zijn. Zo groeit je kennis en groeit wat je ziet gebeuren verder in je gedachten.

Je wordt uiteindelijk niet alleen geïnspireerd. Je wilt facetten uit wat je eerder gezien hebt en die bij jou passen ook inzetten in je eigen omgeving. Dat kan zelfs buiten het sportveld zijn. Want je merkt zelf dat als je er actief mee aan de slag gaat, het gaat renderen en resultaat heeft. En hoe komt dat? Het staat dicht bij jezelf, je omgeving ziet dat je op een natuurlijke wijze iets probeert te bereiken. Dat je probeert te inspireren om grenzen te verleggen en samen een prestatie te leveren. Dat wordt altijd opgepikt. En als het mee zit zullen ook de tegenkrachten gaan inzien dat wat jij wil bereiken en de wijze waarop jij dit wil doen, de weg er naar toe, dat dit een doel is waar iedereen van mag genieten.

Samen boek je tastbare resultaten. Door spelers in hun ontwikkeling te complimenteren. De overwinningen die spelers daar bij op zich zelf behalen. Die groeien van de schouderklopjes. Je hebt hun hart geraakt, waardoor verstand en passie de boventoon gaan voeren. Ieder voor zich, voor zijn of haar rol in en naast het team. Ook bij Nunspeet zie je coaches die vanuit hun visie spelers helpen om beter te worden en spelers (of anderen) helpen groeien tot een niveau waar ze zelf eerder nooit aan gedacht hadden. En deze spelers zijn steeds beter aan te spreken op hun leermomenten. Sterker nog, ze gaan zich feitelijk net zo als jou gedragen. Willen anderen helpen, inspireren en helpen leren door positief te coachen.

Je kan nog zulke mooie gedragsregels hebben, langs de velden borden hebben staan of banners hebben hangen met sprekende teksten. Maar als je de inspirerende doeners niet hebt die daar een beeld bij hebben hoe je dat moet doen, zal uiteindelijk blijken dat je als club geen visie hebt en wat je ziet feitelijk alleen maar uiterlijkheden zijn. Dan is het windowdressing geworden en zul je bij het binnen gaan van de winkel achter de voordeur al zien dat je van die winkel nooit beter gaat worden. Alleen visie en er actief mee aan de slag gaan zullen uiterlijkheden werkelijk kunnen beïnvloeden.

Rien van Eck

(bijdrage t.b.v. de Jeugdnieuwsbrief vv Nunspeet december 2013

Goede voorbeeld geven - Positieve ouders en verstandige spelers.

Positieve ouders en verstandige spelers.

De afgelopen keer heb ik geappelleerd aan ieders verantwoordelijkheid als we met elkaar vinden dat het respectvoller en gezelliger kan in en langs het veld. De afgelopen voetbalweekenden mocht ik daar bij verschillende clubs en sporten wat van terug zien. Een kleine bloemlezing daarom deze keer.

Langs het veld van de Nunspeetse C1, tegen 'aartsvijand' WHC stonden aan de ene lange zijde bij de tribune wat mopperende ouders. Hun zonen zouden niet voldoende inzet plegen. Tegen WHC had je vroeger toch geen enkele motivatie nodig was de stelling. Vroeger ja, tijden zijn (gelukkig?) veranderd. WHC is gelukkig een gerespecteerde tegenstander waar je gewoon lekker tegen kan ballen. En die jongens willen ook winnen, dus de Wezepers doen ook hun best. De Nunspeetse spelers trouwens ook. Maar soms lukt het dan niet zo als je zou willen. In de rust stond het 0-2. Toch was mooi om te zien dat een ouder aan de andere lange zijde van het veld, t.o. de mopperende ouders, wel inzag dat de Nunspeetse spelers het in ieder geval probeerden. Ze bleven voetballend oplossingen zoeken en de weg naar voren zoeken. Heerlijk om die vader na de 1-2 te horen roepen: "Zie je wel. Ik zei het toch! Blijven proberen! Zet hem op! Het kan!' Hij bleef vervolgens aanmoedigen, ook al verliep het soms moeizaam op het veld. En zowaar, het werd ook nog 2-2! Gezien de inzet van de Nunspeters in de tweede helft volkomen terecht. Mooi om te zien dat naast de spelers, ook de betrokken en positieve vader uit zijn bol ging bij de gelijkmaker. Uiteindelijk waren 11 spelers en 1 vader dik tevreden met het veroverde punt. Voorbeeld vader; chapeau! Vooral je eigen hart blijven volgen en het goede voorbeeld blijven geven.

Niet veel later zat ik bij een volleybalinterland in Almere. De lange mannen van Nederland speelden voor kwalificatie van een volgend WK. Vooraf werden de scheidsrechters al op voorhand bedankt voor hun inbreng om de wedstrijd te begeleiden. Dit in het kader van 'de week van de scheidsrechter'. Mooi om te zien dat beide heren een staande ovatie kregen van het publiek toen ze werden voorgesteld en van een kleine geste werden voorzien. Een week later op een voetbalveld hoor ik een speler uit grond van zijn hart tegen een paar, vooral mopperende, medespelers roepen: 'Hou nou eens op tegen de scheids en ga je eens met je eigen spel bezighouden!'. Zijn medespelers op wie die opmerking sloeg zag je denken 'je hebt gelijk' en ze stroopten de mouwen nog eens goed op. En de scheidsrechter en de speler wisselden een opgestoken duim en een knipoog met elkaar uit. 

Zo kan het dus ook in de sport. Als je maar wil. Als je maar doet. En soms is daar best lef voor nodig.

Veel plezier op of langs het veld en laat zien dat jij ook best wel lef hebt door het goede voorbeeld te geven. Sporten is plezier voor allemaal. Samen zorgen voor een veilig sport klimaat #VSK.

Aan zet!

Het balletje rolt weer, de eerste oefenpotjes en bekerwedstrijden zijn al weer gespeeld en als dit stukje proza in de nieuwsbrief van de Nunspeetse jeugd verschijnt is de competitie ook al onderweg.

Het zal anders zijn als vorig seizoen en wennen. De KNVB, onder auspiciën van het NOC*NSF en in samenwerking met de andere nationale sportbonden, pakt uit met ondersteuning van clubs op het gebied van Sportiviteit & Respect. Verenigingen gaan zelf aan de slag bij hun club, samen met de leden, kaderleden, supporters, ouders en noem al die mensen maar op die om een of andere reden bij de clubs op of langs het veld actief zijn. Aan de slag om met elkaar een Veilig(er) Sport Klimaat te creëren, zowel uit al thuis. Samen, met elkaar binnen de eigen club en samen met de andere clubs waar we mee samenspelen in de verschillende competities. Want om er wat van te maken moeten we het zelf en met elkaar doen. En de KNVB ondersteund daarbij, om de clubs op weg te helpen het uiteindelijk helemaal zelf te gaan doen.

Daar zal nog wel wat tijd overheen gaan dus. Nieuwe dingen. Nieuwe (spel)regels. Anders. Onomkeerbaar?! Hopelijk wel. Dat gescheld en gelazer op en langs het veld moet maar eens afgelopen zijn. De oude garde roept dat voetbal emotie is. Het hele leven is emotie, beste oude garde! Maar dan scheldt je thuis je vrouw of man, op het werk je collega of je baas, of in de kroeg of op school je vrienden toch ook niet verrot? Want dat is toch niet normaal. Zeggen we, vinden we en doen we als het goed is ook. Maar op zaterdag, op het veld of langs de lijn mag het dan wel? NOT! Ik vind het schandalig en schaam me soms kapot om wat ik hoor en zie. En dat gebeurt ook bij Nunspeet! Nog steeds.

Bij het eerste langs de lijn, naar spelers en begeleiders van de tegenstander, naar de scheidsrechter en de vlaggers. Maar ook bij andere teams en in de jeugd. Als je dat bij mij thuis zou doen zou ik je buiten zetten. Ik neem aan dat iedereen er zo over denkt, op een enkele minder sociaal gevormd  iemand na dan. En toch misdragen we ons op zaterdag. Ik zie kinderen bang zijn voor hun eigen ouders omdat die wel heel erg nadrukkelijk en bijzonder onsportief langs de kant staan. Voetbal, sport, is bedoeld om van te genieten, om te ontspannen door inspanning, om je batterij weer op te laden voor een nieuwe week.

Dus de club is aan zet. Jij in het veld of langs de lijn bent aan zet! De club moet laten zien via hun media wat ze er aan doen. Wie ze aanspreken en waarom. Wie er straf krijgt en waarom. Maar ook wie er een schouderklopje hebben gekregen in het weekend of de voorgaande week en waarom dat die mensen die pluim hebben verdiend. Want je kunt wel gedragsregels opstellen, maar daar heb je pas wat aan als je die regels handhaaft waar dat nodig is en de mensen complimenteert die er iets mee doen. Want anders is het een wassen neus, ‘windowdressing’. Maar jij langs de lijn of in het veld, jij bent ook aan zet. Spreek die halsstarrigen naast je aan, en als ze niet willen meldt het bij de club. Liever met een groep die wil en er lol aan heeft, dan met een deel dat het plezier van anderen blijft vergallen. Die kun je missen als kiespijn. Niet meer toelaten. Ongeacht of ze iets betekenen of betekend hebben voor de club.

Er is maar één remedie die dit alles kan ombuigen. POSITIEF COACHEN! Naar spelers, naar begeleiders, naar scheidsrechters en naar vlaggers. Laat ieder in hun waarde, geef complimenten waar het goed gaat en gebruik de ‘good stories’ voor de volgende wedstrijd om op verder te borduren. Samen kunnen we het mooier maken, veiliger en zorgen we voor echt plezier bij het mooiste spelletje ter wereld.

Jullie zijn aan zet!

Rien van Eck

Trajectbegeleider VSK